وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ – آیه شریف ۲۰۷ سوره مبارک بقره، قرآن الحکیم
و از میان مردم کسى است که جان خود را براى طلب خشنودى خدا مى‌فروشد و خدا نسبت به این بندگان مهربان است.

از آیه فوق چنین بر می‌آید که برای نیل به الله باید از خود گذشت، مقصود از خود نیز متعلقات دنیوی ست که انسان را سرگرم می‌کند. لیکن این گسستن از ابعاد دنیوی سخت نیز خواهد بود، چنانکه میرزا صایٔب تبریزی می‌سراید :
پرده شرم است مانع در میان ما و دوست
شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا
تا زمانی که شمع در حایٔل فانوس است، به پروانه می‌تابد، پروانه نیز به دور شمع می‌گردد اما وصال صورت نخواهد پذیرفت. چنانچه که فانوس برداشته شود و البته این وصال در ازای سوختن پروانه خواهد بود. پرده شرم یا همان فانوس که در ظاهر ما را از آتش شمع در امان نگه داشته، همان امیال دنیوی ست و زمانی که پرده برداشته شود ما و دوست وصال خواهیم کرد، مانند پروانه و شمع لیکن آنچه می‌سوزد متعلقات دنیوی انسان است.
در غُرَرُ الحِکَم و دُرَرُ الکَلِم نیز از قول امیرالمؤمنین علیه السلام چنین نقل شده که :
اَلْإِیثَارُ أَحْسَنُ اَلْإِحْسَانِ وَ أَعْلَى مَرَاتِبِ اَلْإِیمَان.
ایثار ، بهترین احسان و بالاترین مرتبه ایمان است.

حدیث شریف فوق نیز خود به تنهایی گویای مرتبه ایثار نزد خداوند متعال است و بی شک چنین مرتبه بالایی به آسانی در دسترس نخواهد بود.
قول زیبایی ست از مولوی که :
عشق از اول چرا خونی بود
تا گریزد آنکه بیرونی بود

مع الوصف، رعایت شریعت اسلام و گذشتن از موانع دنیای فانی جهت رسیدن به حضرت دوست که الله است تاوان دارد به همین سبب وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ!