إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ – آیه شریف ۱ سوره مبارک کوثر، قرآن الکریم
ما به تو کوثر عطا کردیم

"إِنَّا" به معنای ما تنها در ابتدای چهار سوره بکار گرفته شده و در سایر موارد خداوند عزوجل واژه "َأَنَا" به معنای من را بکار برده. ما در برابر من، نشان دهنده اهمیت مسئله‌ای ست که خداوند قصد اشاره به آن را دارد و به سبب این اهمیت از لفظ ما که نمایانگر عظمت خداوند است استفاده می‌کند.

خداوند عزوجل منبع نعمات و خیر و برکت است و در قرآن الکریم اشارت دارد به برخی از این نعمات. لیکن هیچ یک از نعمات با لفظ "عَطَاء" خطاب قرار داده نشده‌اند جز در چهار مورد در سوره مبارک النبأ، هود، الإسراء و ص، که نشانه اهمیت و تفاوت نعماتی بوده که با واژه عَطَاء خطاب قرار داده شده‌اند.
ما در سوره مبارک الْکَوْثَرِ با واژه متفاوت “أَعْطَیْنَا" و لفظ "أَعْطَیْ” رو به رو هستیم که تفاوت آشکار در اهمیت نعمت مورد اشاره خداوند با تمام نعمات را بیان می‌کند، از همین رو خداوند تنها یک مرتبه این واژه را بکار می‌گیرد. حرف "کَ" نیز دلالت دارد بر مخاطب قرار دادن شخص پیامبر. به بیانی ساده تر واژه "أَعْطَیْنَاکَ" اشاره دارد به بخشیدن نعمتی خاص به شخص پیامبر.

و واژه انتهایی آیه فوق، "الْکَوْثَرَ". در قرآن الکریم برای اشاره به مفهوم "زیاد" از لفظ کثرت و کثیر استفاده شده و مبالغه در آن نیز به دو صورت بیان شده، "التَّکاثُرُ" که فعل منفی و ضدارزش است و "الْکَوْثَرَ" که خیر است و ارزش مطلق.
و اما مصداق کوثر. بنا بر نقل ابن عباس، هنگامی که دومین فرزند ذکور پیامبر صلی الله علیه و اله و سلّم فوت می شوند عاص بن وائل، پیامبر صلی الله علیه و اله و سلّم را اَبْتَر به معنای شخصی که نسل او منقطع شده می‌خواند. آیه سوم سوره مبارک کوثر نیز با مضمونی در جهت پاسخ به این اهانت نازل شده و به اَبْتَر بودن دشمنان رسول الله صلی الله علیه و اله و سلّم اشاره دارد. علی ایحال واژه "الْکَوْثَرَ" باید اشاره به نعمتی باشد که در این راستا مورد تحلیل قرار گیرد و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها تنها مصداق مبحث فوق قلمداد می‌شود.

مع الوصف آیه شریف فوق، اشاره به جایگاه والای سیدة نساء العالمین، اُمّ‌الفضایل، اُمّ‌المؤمنین صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دارد که نسل امامت و ولایت از وجود پرخیر ایشان، ام الائمه سرچشمه گرفته است.

و چه زیبا وصف می‌کند محمدتقی بهار :
عرفان، عقد است و اوست واسطهٔ عقد
ایمان، پرگار و اوست نقطهٔ پرگار